Vistas de página en total

sábado, 13 de septiembre de 2008

Y SIGO.......

Hoy al abrir mi blog he encontrado un comentario anonimo, es verdad que juzgar a las personas sin conocer es muy facil o muy dificil.

Yo he basado todo mi matrimonio en la familia, cuando yo era una persona sana tuve muchas ocasiones para volar sin embargo siempre me pudo el tema de que mis hijos crecieran dentro de su familia, simplemente hacia balanza y ganaba el bienestar de mis niños. y que luego yo caiga enferma en una cruel enfermedad que te quita el poder mantener tus principios, simplemente porque te quita el habla y todo signo de expresión, pues asi y todo sigo luchando por mi familia, aunque sola porque ni mi marido ni mis hijos estan por la labor.

Y esto es el dolor mas grande que produce esta enfermedad, el dolor del corazon

Yo sé que mi marido y mis hijos me quieren mucho, y también aveces soy egoista, sin embargo amigos antes de decir una palabra, imaginaros por un momento, vuestro cuerpo, todo completo y que le das la orden de levantar un brazo, pero resulta que este brazo te pesa 200 kilos y que pronunciar la A, es tan dificil como cuando corres muy deprisa que te cuesta mucho hablar y además estas agotado para pronunciar la siguiente E.
Pues asi es mi vida, y sin querer presumir de mi, que aun tenga ganas de luchar por mi familia, donde los que estan bien me pongan obstaculos, solo me queda imitar a Cela y decir manda cojones.

Y que conste que se que mi marido me quiere y que mis hijos me quieren con locura, yo esto no lo discuto, ni tan siquiera pongo a debate -como cuidar un enfermo -simplemente he hablado de mi familia.


Bueno y sigo pensando y que pienso Dios mío, que soy un angel y vuelo y muevo mis brazos y hablo y canto y sobre todo bailo.

Otro detalle curioso, cuando sueño siempre, estoy sana y siempre suelo trabajar o estoy en casas que han pertenecido a la familia.
Casi nunca tengo pesadillas y si sueño con mis muertos siempre es agradable.
Sueñe lo que sueñe me despierto a las dos y media y a las cinco y media y esto que tomo pastillas para dormir.

Y luego sigo pensando, si vale la pena esta lucha, a lo mejor ahora sueño y con la muerte me llega el despertar.
Ahora cumplo con mi deber intentar sobrevivir.

Por hoy ya basta queridos cocodrilos, mi cabeza sigue dando muchas vueltas, osea que pronto mas historias.

Os quiero cocodrilos, hasta pronto.

3 comentarios:

macias.garcia.daniel@gmail.com dijo...

Has conseguido que por unos momentos me imagine el esfuerzo al que te refieres a la hora de hablar o mover una extremidad. Creo que mejor que tu no lo habría descrito nadie.
Sigo tu blog desde Sevilla, un saludo.
http://piladeboton.blogspot.com/

Anónimo dijo...

Solo diré que Xisca, además de padecer esa enfermedad terrible, tiene que soportar la tiranía en su casa de quién vive con ella.
No me voy a extender pero llenaría páginas enteras contando su situación. Simplemento NO HAY DERECHO.

Carmen dijo...

Hola Xisca, som una clienta teva d La Central, me nom Carme i venia moltissim per alla i sempre me passava un bon rato rient amb tu i parlan i parlant. Me donaves molt d'ànim sempre igual com ara mateix, ets una tia meravellosa i me tens impressionada. Una besada molt forta i endavant!